Južno od sela Postenja, na kupastom uzvišenju neposredno iznad savremenog puta Novi Pazar — Raška, iznad desne obale Raške, nalazi se lokalitet Gradina. To je mesto sa kog se najbolje kontroliše čitava okolina, a posebno putevi koji se susreću u današnjoj Novopazarskoj kotlini.
Ostaci utvrđenja na ovom lokalitetu prvi put su zabeleženi 1975. godine prilikom rekognosciranja terena. Godine 1982. započeta su arheološka istraživanja ovog značajnog lokaliteta, najpre kao sondažna, da bi kasnije prerasla u sistematska, koja su sa kraćim prekidima trajala do kraja prve decenije 21. veka.
Arheološkim istraživanjima uspostavljena je hronologija lokaliteta koja obuhvata sedam kulturnih horizonata. Prva tri horizonta pripadaju praistoriji: poznom eneolitu, ranom bronzanom i starijem gvozdenom dobu. Nalazi sa Gradine u Postenju još uvek nisu publikovani, tako da ne raspolažemo detaljima vezanim za izgled tih praistorijskih naseobina, kao ni o pokretnim arheološkim nalazima.
Četvrtom horizontu pripada beneficijarna stanica-kontrolni punkt, koja je poslužila kao jezgro za kasnije Justinijanovo utvrđenje. U prilog pretpostavci da se radi o beneficijarnoj stanici ide i podizanje tetrapilona koji je istovremen, ili nešto stariji, od najstarije fortifikacije iz rimskog perioda. Tetrapilon se datuje u poslednje decenije 3. veka. To je arhitektonska konstrukcija koja je počivala na četiri masivna stupca — pilona i služila kao ulaz u antičko i ranovizantijsko utvrđenje. Dimenzije objekta su oko 7 x 7 m a prolazi između pilona 2,60 i 2,40 m. Beneficijarna stanica je podignuta radi kontrolisanja puteva koji su išli duž reke Raške i uz Izbičku reku ka rudarskim revirima Municipijuma DD u Sočanici. Ovde je, najverovatnije, bila i granična mezijska postaja prema provinciji Dalmaciji. Istom horizontu pripada i velika građevina, pedesetak metara južnije od benificijarne stanice. Građevina, nastala tokom 3–4. veka, imala je dve prostorije, dimenzija 25,60 x 11,80 m, i sa unutrašnje strane bojenu zidnu dekoraciju, što govori o njenom izuzetnom značaju. Vremenu 3–4. veka pripadaju i nalazi dve oštećene stele, novac, fragmenti keramike i brojni predmeti od metala. Tokom 4. veka navedene građevine su povezane bedemima.
Peti horizont je najbogatiji i vezuje se za vreme cara Justinijana. U to vreme, sredinom 6. veka, izgrađeni su novi bedemi, koji su pratili trasu starijih; beneficijarna stanica je postala kula, a starija, prethodno opisana građevina, je postala palata. Pored kapije i pilona podignuta je mala crkva – kapela, dimenzija 4,10 x 2,30 m. U središnjem delu lokaliteta, na prostoru između dva objekta iz 3. veka, podignuta je jednobrodna crkva sa oltarskom apsidom na istoku, naosom i pripratom. Spoljašnje dimenzije crkve iznose 15,20 x 6,40 m. Orijentisana je u pravcu istok-zapad. Ceo horizont je dokumentovan obiljem arheološkog materijala.
Šesti horizont obuhvata vreme 9–10. veka u kom je nastavljeno korišćenje oštećenih bedema, koji su delimično obnovljeni, kao i palata i obe crkve. U crkvi je istražen grob nekog doseljenika, a sa spoljašnje strane grob pripadnika domorodačkog stanovništva. U to vreme je zazidana glavna kapija, a otvorena nova na istočnoj strani utvrđenja. Od arheološkog materijala ovaj horizont karakteriše nalaz amforoidnih krčaga iz bugarskih radionica i „S“ naušnica.
Sedmom, poslednjem horizontu, opredeljenom u 11–12. vek, pripadaju razne dogradnje i adaptacije. Crkva u središnjem delu lokaliteta je dobila tokom tog perioda paraklis sa severne strane dimenzija 6,50 x 4,30 m. Podignuto je nekoliko stambenih objekata, a na severnom uglu severoistočne trase bedema je podignuta kula.
Lokalitet danas izgleda oronulo i zapušteno. Iskopane i nekonzervirane građevine su gotovo u potpunosti uništene, dok bi pojedini delovi fortifikacionih zidova i objekata, koji su prethodno konzervirani, zahtevali hitnu rekonzervaciju.